سرمای تلخ

بعد از بوقی خاطره نویسی تصمیم گرفتم امشب حس نوشتنم را با نوشتن از حال و روز همین حالام ارضاء کنم جداً هم که به نوشتن اعتیاد دارم و الان حکم خماری را دارم که داره مواد مصرف می کنه
هنوز نظر اف جان را در مورد داستان "پایان یک رویا" که به دستش رسوندم جویا نشدم. یعنی هنوز فرصت درست و حسابی پیدا نکردم که ازش بپرسم ولی یه جورایی نزده می رقصم و جو گرفتدم که داستان جدیدی بنویسم
شوربختانه اتفاق جدیدی مثل 20 یا 900 (اسم داستان اول و دومم که به کد تبدیلش کردم! :دی) برایم نیفتاده که داستانش کنم و برای همین به سرم زده یکم همون دو تا را دستکاری و خیالی کنم ولی نه دلم می آد طلای حقیقت را عیار بی ارزش بدهم و نه حوصله دارم بیش از این وقتمو روی اون مسئله بگذارم

امروز حسم نسبت به اف جان (می خواستم مثل همیشه بنویسم میم! ) را در آخرین دیدارمون که دیروز صبح بود بررسی کردم و دیدم اصلاً به سردی اون چیزی که جمعه تصور می کردم نبود و یاد نوشته های وبلاگ موری افتادم که چقدر آدم در جوانی احساساتش متغیره.کلاً حال و روزم هم توی این دوران خیلی ثبات نداره و همین باعث می شه کلیا ایده برای نوشتن داشته باشم ولی در عین حال هیچ کدومش را نمی تونم انتخاب کنم
ولی به جادوی گذر زمان اعتقاد دارم و می دانم که آن قدر قدرت دارد که همه چیز را ختم به خیر می کند.این احساسات متغیر که بعضی اوقات از ادامه این عشق سردم می کند برای من که اکثر اوقات محافظه کارم طبیعیه و باید با خوب و بدش بسازم و ازش فرار نمی تونم بکنم بلکه فقط می تونم تاثیر این حس را محدود کنم و حتی به فال نیک بگیرمش که هر از گاهی یکم ترمز برام لازمه وگرنه تخت گاز می رم و ممکنه موتور بسوزونم!
آخیش...یکم نوشتم سبک شدم!