بهترین زمان ممکن

چارلی چاپلین میگه :
آخر هر چیز خوبه،

اگه خوب نبود

صبر کن...

هنوز آخرش نشده!

سر چارز اسپنسر چاپلین درست میگه؛ هر چقدرم شب تلخ شکست همیشگی به نظر برسه بلخره روز شیرین پیروزی از راه میرسه و  غبار غم را می شوره و می بره

چهارشنبه 20 تیر با آسودگی خاطر، از مدارک شناساییم عکس گرفتم و از بعد از رام کردن اسب چموش فتوشاپ تنظیم و ارسالشون کردم. اما ظاهرا بیش از حد خوش خیال بودم و زمان انتخاب محل مصاحبه با تمدید تا جمعه بوده!

تمرکز روی مسائل حاشیه ای باعث فراموشی اصل موضوع و فرصا مناسب تبدیل به زمان از دست رفته شده بود

خیلی تو ذوقم خورد و چند دقیقه ای در اوج نا امیدی و سرزنش خودم به سر می بردم

شکست را پذیرفتم و سعی کردم با تفریح از این حال در بیام. مدتی که گذشت هنوز تلخی شکستمو حس میکردم اما مزه اش قابل تحمل بود.

شکست های جور واجور پوستم را کلفت کرده و قوی شدم

با خودم فکر میکردم آیا واقعا این نبرد ارزش بازی کردن داره؟ حالا مصاحبه هم می رفتم، مدارک و دستاورد علمی داشتم قبول شم؟ شهریه ترمی خدا تومن رو دارم؟

بهتر نیست دستاوردای فعلیمو نقد کنم و بعد فکر ادامه تحصیل باشم؟

با وجود مبهم بودن نتیجه این بازی اما دوست داشتم قبول بشم و نرم تا اینکه حتی قبول هم نشم؛ اونم زمانی که نصف راهو اومدم!

ته دلم روشن بود که این افت موقته و در مجموع رو به صعودم و حتی همین اتفاق هم می تونه پلی برای پیروزی باشه.

مثل وصایای امامی که افتادنش را شکست می دونستم اما بعد فهمیدم که کاملا برعکس، کمک پیروزی بود! ( روز تولدم بود و به قول خانم الماسی برو دعاشو به جون امام کن )

پس لرزه های شکست تا شب به سراغم می اومد و  یادم که می افتاد بیخیالیم باعث این اتفاق شده به پیشونیم می زدم
(جمعه شب 22 تیر با پروانه و فرزاد شام و آیس پک خوردیم و در اوج خوشی هم زدم تو پیشونیم...امان از میم و یادش! )

حتی دیدن مدارک شناسایی و دوربینی که یادآور خاطرات خوش خیالی قبل این اتفاق بود هم ناراحتم می کرد

به علت احساسات قویم زودرنجم و کودک درونم که دختربچه ای ناز نازی است دلش زود می شکنه و افسرده میشه

امیرحسین امیدوار به تکمیل ظرفیت بود اما از اونجایی که خونده بودم امسال ظرفیت پذیرش دکتری آزاد کمتر شده دلیلی برای امیدواری نمی دیدم.

نا امیدی عملگرام و برای همین تیری در تاریکی رها و نوتیفیکشن کانال اطلاع رسانی هیوا را روشن کردم تا روزی روزگاری اگر خبری شد دیگه بی خبر نمونم.

دیگه هم بهش فکر نکردم و جوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده خوابیدم.

کلا چهارشنبه دوست داشتنی نبود و دو تا قرار با دو اکیپ مختلف داشتم که به نتیجه نرسید

یه روزایی روزش نیست و نباید اصرار بی مورد کرد

کمتر از 24 ساعت بعد از خبر تلخ اینبار شیرینشو دریافت کردم و ثبت نام متاخرین شروع شد

حالا فهمیدم بهتر شد که دیر ثبت نام کردم تا با آمادگی بیشتر سر جلسه مصاحبه حاضر بشم.

هر چیزی در بهترین زمان ممکنش اتفاق می افته...فقط کمی صبر لازمه!

عصر شنبه 23 تیر از آموزشگاه زنگ زدن و بدو بدو خودمو رسوندم. اون روز هر چی تلاش کردم نتونستم چشم پزشک پیدا کنم.

بعد از تلاش کمی صبر لازم بود، و دوباره تلاش!

بلخره یکشنبه صبح موفق شدم و اولین جلسه کلاسمو بعد از ظهر رفتم.

بعد از رفع خستگی شب مشغول رفع عیب گوشی امیرحسین بودم و چون مشابه این بلا به تازگی سرم اومده بود خیلی گیج و سر در گم نبودم

به هر دری زدم بسته بود و در اوج نا امیدی به صورت کاملا تصادفی وقتی گوشی را خاموش روشن کردم رام فلش شده نصب شد و همه چیز درست شد.

رسیدن به اوج نا امیدی، آخرین گام قبل از پیروزی است

بدون خستگی تا صبح کار کردم و با گوش دادن Let Me Love You که تمام طول روز رو مخم بود از حس شیرین پیروزی نعشه شدم

خوبی دنیای نرم افزار اینه که نیاز به تصمیم گیری سریع نداره و میتونی با صبر و حوصله تمام راههای موجود را بری و بلخره یکیشون جواب میده...برای همینه به گیک ای سی تی بودنم افتخار میکنم

دوشنبه هم کلاس رفتم و نا خوداگاه یاد خاطرات ده سال پیش زمانی که تازه دانشجو شده بودم افتادم

آن موقع کوچکترین فرد کلاسمون بودم و حالا دقیقا برعکس شده بودم بابا بزرگ کلاس

اولش حس بدی بهم دست داد و تصور میکردم دیر اومدم اما در ادامه متوجه شدم در بهترین زمان ممکن برای گرفتن گواهینامه اقدام کردم 

چهارشنبه بعد از کلاس به همایش پیوند تفاوت ها دعوت شده بودم. گفتن شاید کلاس فنی بعد از کلاس تئوری باشه و تداخل با همایش نگرانم کرده بود.

خوشبختانه تونستم به حس ناخوشایندم غلبه کنم و به خودم گفتم هر چیزی در زمان مناسبش اتفاق می افته

و دقیقا هم بهترین اتفاق افتاد و کلاس فنی صبح شد

قدیما چهارشنبه روز خوبی نبود و گره های کور و مشکلات زیادی که نه راه حل و نه راه فراری ازشون بود به سرم آوار می شد.

اما انگار نه فقط خودم که سرنوشتم هم عوض شده و بعد از چهارشنبه شیرین دفاع حالا چهارشنبه سرنوشت ساز دیگری پیش روم بود.

بعد از کلاس رفتم مقاله ها و مدارکمو پرینت کردم. دو تا تایپ  و تکثیر بسته بودند اما از اونجایی که به چیزی جز موفقیت فکر نمیکردم سرانجام در بسته باز شد.

خوشبختانه پیشرفت تکنولوژی زندگی را خیلی راحت کرده و به لطف اسنپ و سایر رقباش میشه در یک روز چندین کار کرد و در اوج تابستون از هوای یخ داخل ماشین لذت برد

به جز کمی گیج زدن همیشگی خاص خودم و یکم بد اقبالی در نیاوردن پایان نامه در کل مصاحبه خوبی بود و بهتر از تصورم پیش رفت.

مرسی دکتر گندم ... فقط امیدوارم شهریور موقع اعلام نتایج هم همچنان حسم خوب باشه!

نیمه روز گذشته بود و نصف کارامو کردم (داشتم حساب میکردم 60% انجام دادم یا 51%)

استراحت و کلاس بعد از ظهر را هم رد کردم و با عمو فری رفتیم به سمت همایش

من خسته و اون گرفته بود و نگران بودم که خستگی زیاد باعث اتفاق ناجوری بشه

یکم منفی گرایی نه تنها بد نیست بلکه باعث جمع شدن حواس و دقت بیشتر میشه و نتیجه معمولا بهتر از توقع میشه

بزرگترین گردهمایی زوج های جوان عالی بود و به حرفای انوشه کلیا خندیدیم و ازش چیز یاد گرفتیم

با چشام گیج خواب سر حال بودم

به اجرای ریوندی هم خندیدیم و در حالی که هر دو جیش داشتیم سالن را ترک کردیم

چهارشنبه پر کارم تموم شد اما هنوز هفته شلوغ ادامه داشت

دو کلاس صبح و بعد از ظهر پنج شنبه را پشت سر گذاشتم و یک ساعت زودتر همیشه به استراحت رسیدم

مثل همیشه بیخیال و خوش خیال به روضه پارتی رفتم و ساعت 1 شب تازه کتاب را باز کردم تا شاید بخونمش

در این فکر بودم که آیا مولتی تسکینگ بودن واقعا بده؟!

حجم زیاد کتاب و جواب های غلطم اصلا جای امیدواری نگذاشته بود اما همچنان تلاش میکردم

برای معدود دفعه تا صبح بیدار موندم و خوندم

یاد ترم ششم لیسانس خرداد90 افتادم که تا صبح آمار 2 رو خوندم و آخرشم افتادم

با نهایت نا امیدی سر جلسه نشستم و در اوج ناباوری بدون غلط قبول شدم

البته یکمم شانس آوردم و جواب ها از قبل تیک خورده بود اما به قول کریس رونالدو برای خوش شانس بودن باید خیلی تلاش کرد

و بلخره مزد تلاشمو گرفتم و سرمست از موفقیت غیر قابل انتظارم پیاده تا خانه رفتم و کیف کردم

پ.ن

یاد گرفتم استراتژی داشتن در رابطه عاطفی از شروع رابطه مهمتره و گاهی باید نقش بازی کرد تا شکار دم لای تله بده

و در نهایت موفقیت نصیب کسی میشه که صبر کرده

قرتی بازی 2 ریمیکس ماحالیم شهاب مظفری باشد تا علاوه بر عکس و متن صدا هم ثبت کننده حس و حال این روزام برای فرداها باشه

تابستان خوشمزه

در بهترین سه ماه سال قرار داریم و همه چیز عالی و پرتقالی مشغول گذشتن است

(بماند که همین اندک اندک زودتر غروب کردن خورشید آزارم میده)

امسال تا حد زیادی شیرینه و بعد از بهار با بحران های مهاجرتی و عاطفی و اقتصادی، تابستون به ثبات رسیدم

چهارشنبه 13 تیر با باارزش ترین داراییم بابا، در طی یک عملیات پیچیده پلاستیک زباله ها را منتقل و احتمالا منهدم می کنیم

نور چراغ حیاط از پشت برگهای درخت انجیر با روح و روانم بازی می کنه و احساس می کنم بهترین تابستان عمرم را دارم سپری میکنم

سال 94 هم همین تصور را داشتم اما خوش خیالی اون دوران، انکار زخمم و درس ناتمامم بود

درسته که امسال هم دنبال کار و یار و گواهی و مقالم و همین ها هم گره هایی هستند که باید بازشون کنم

اما

دوستی در دست و عشقی دور دست...استرس نداشتن برای درس...خانواده در شرایط ایده ال

و کلا همه چیز رو به پیشرفته و همین حرکت آرام و تدریجی ام دلم را گرم کرده

و این گرما حتی دست های یخم را هم در برگرفته و اگر بگذارند بیشتر جاهای خوب بذارمشون از این گرمتر هم میشه!

میدونم اوضاع اقتصادی سیاسی اصلا خوب نیست و این آتش دیر یا زود گریبانگیر کل جامعه ای خواهد شد که من هم جزئی از اون هستم

خورشید عصرگاهی را در درواز شیراز  و غروب را در نقش جهان می بینم و مردمی که در کشتی در حال غرق شدن هستند و هیچ کار نمی توانم بکنم حتی برای خودم!

شاید باید پذیرم زندگی همینه

تا در نهایت بدبختی قرار نگیرم ظرفیت های پنهان خودم را نمایان نمی کنم و تازه بعد از آن قدر عافیت دستم خواهم اومد

شاید هم مثل خیلی مواقع دارم خودمو گول میزنم و هیچ نقطه روشنی نیست؛ ولی حتماً باید باشه حتی اگه قراره خودم روزنه امید رو بسازم!

خوشبختانه گره های فعلی یا با کمی تلاش قابل بازشدن هستن و یا کلا کور شدند و کاری از دستم بر نمیاد

و همین مشخص بودن راه حل، مبارزه را راحت تر از درمان و دفاعی که مدتها گرفتارشون بودم میکنه

پنج شنبه ظهر خسته ولی خوشحال مشغول برگشت به خونم و از آفتابی که روی دیوارهای آجری می تابه سرمست میشم

یاد خاطرات شیرین سال 81 می افتم و از تکرار روزای خوب لذتی حتی بیشتر از دفعه اول می برم

راستش دلم برای یه مبارزه سخت تنگ شده...سر مست از موفقیت های قبلی دوست دارم خودمو به چالشی بزرگتر بکشم

و چ چالشی بزرگتر از میم...

آخ که گفتی از میم و کردی کبابم

محال ناتمام من! (احتمالا محال ترین آرزویم حتی بیشتر از رویای مهاجرت!)

در طی این سال ها هرگز از یادش غافل نشدم و همیشه گوشه ای از قلبم و  میان افکارم داشتمش

نه گوگل و نه فیسبوک هیچ ردی از گمشده ام نداشتند اما اوضاع همیشه یه جور نمی مونه و بازار شام اینستاگرام  باعث شد پیداش کنم (مرسی گوگل!)

چند ماهی به همین روال گذشت و مهرماه بعد از جمع کردن یاران قدیم دورهم اعتماد به نفس کاذبم زد بالا و فالوش کردم و مسیج دادم

جواب نداد و بلاکش کردم و مدتی بعد اون نیز چنین کرد

بعد که خاطرات قدیمو خوندم یادم اومد موقع کنفرانس هام هم خیلی استقبال نمی کرد و تماشای در و دیوار را به شنیدن نطق شیرین عسل کلاس ترجیح می داد!

سعی کردم فراموشش کنم و مدتی  به همین روال گذشت تا خرداد از راه رسید و سجاد خبری ازش داد

انگار که می خواست بگه پسر خوب تو که خیلی ریسک عاطفی کردی، پس چرا اینجا هیچ کاری نکردی؟! حالا وقتشه!

پسر متولد دی مقصر نبود چراکه یک هفته قبل هم عکس پروفایل اینستاگرامشو ذخیره کرده بودم و افسوس میخوردم که چرا سهم من از تو فقط یک عکس است

از جذابیت های دنیای مجازی اینه که می تونی عکس کسیو که دوسش داری داشته باشی و این حس متوهمانه بهت دست میده که به دست آوردنش هم به راحتی دانلود فیلمی ازش مقدور باشه

ترگل و ورگل در روزهای اوج ورزشش به سر می بره و حتی تپل هم شده تا از جمیع جهات دلم را برده باشد(کراتین هایی که میخورد اثر کردند)

دیدنش، حتی از پشت شیشه سرد مانیتور چقدر لذت بخشه آن هم بعد از سال ها بی خبری و نا امیدی

اما افسوس و صد افسوس که دست ما کوتاه و خرما بر نخیل...فیزیکش و موقعیت اجتماعیش بسیار بسیار بسیار (تا سر خیابون هم بسیار بنویسید بازم جا داره) بلندتر از دستان کوتاه من هستش

امروز جمعه بود و باید دریافت جایزشو از نزدیک می دیدم اما در اوج بدبختی مشغول یکی از آزمون های تموم نشدنی سنجش بودم

انگار نه انگار یک دهه گذشته و همچنان دارم دنبال سراب از کنکوری به کنکور دیگه میدوم

شب هم با سمیرا و اشکان کنار زاینده بود جوجه و بلالی خوردیم و از تفریحات حقیرانه ام کمی لذت برم

بازنده ای هستم که نمیخوام شکستو باور کنم و قبول کنم ده سال پیش هم ناخوداگاه به همین نتایج رسیده بودم و برای همین باهاش خیلی همکلام نمی شدم و پا پیش نگذاشتم

انگار من و زندگی عادی مثل بقیه دو خط موازی هستیم که هرگز بهم نخواهیم رسید و حتی تلاش هایم هم مثل گرفتن سایه بی نتیجه است

شب قشنگی بود حالمم خوبه اما این ناکامی برام قابل هضم نیست

جنگیدن و باختن را به تسلیم شدن ترجیح میدم...

پیش به سوی پیروزی!

Musix

قرتی بازی!  ریمیکس چشمات آتمیس