در جستجوی دوست - قسمت سوم

سومین باری که همدیگر را به صورت خاص دیدیم هدف خاصی نداشتیم ولی از ترمینال تا انقلاب را با اتوبوس رفتیم و بعد تا میدان نقش جهان و از میدان تا پل خاجو پیاده رفتیم و برگشتیم(کلاً می شه 12 کیلومتر،با تشکر از گوگل ارث نسخه ویندوز! :دی ).
هوا ابری بود و این برایم خیلی رمانتیک بود ولی الف لباس گرم نپوشیده بود و همین اذیتش می کرد، بعد از آن که در دستشویی موهایش را درست کرد (باور کنید دستشویی رفتنش هیچ ربطی به من نداشت! فقط لیوان آب میوه اش را نگه داشتم  ) دستهایش را گرفتم تا گرمش کنم،ولی انگار خودم بیشتر گرمم شد!
بغض آسمان ترکید و در هوای بارانی با هم راه می رفتیم ولی بر خلاف آنچه دوست داشت، خیلی نتوانست هوای بارانی را تحمل کند که شاید به خاطر سرمای غریب کش اصفهان بود.
به زیر پل خواجو رفتیم و باران بند آمد و بعد ما به دنبال رنگین کمان کمی جلوتر رفتیم ولی عقب نشینی را ترجیح دادیم و رفتیم و رفتیم تا به انقلاب رسیدیم و کافی میکس داغ بهش دادم تا گرم شود .

کمی خیس شده بود و احساس می کردم ممکن است سرما بخورد ولی نخورد! منتها من تا زمانی که به خوابگاه نرسیده بود پیگر حالش بودم .
بار چهارم، بعد از یک شب خاص دیدمش. شبی که تا آخرای شب مشغول نوشتن جزوه جغرافیای سیاسی با مهدی بودیم و فردا با وجود آن که می دانستم فرصت مطالعه امتحان است اما گفتم بیا که کارت دارم و به نوعی با دادن جزوه ای که سوالهای امتحان قرار است از آن طرح شود می خواستم غافل گیرش کنم .
تا به ترمینال رسیدم بهاره هم فامیلم را دیدم ولی او مرا ندید و عقب نشینی کردم تا ماجرا لو نرود و خوراک خاله زنک بازی جماعتی فراهم نشود.احتمالاً به دنبال موجه کردن غیبت دیروز امتحان آمارش بود.
خوشبختانه الف سر قرار دیر آمد و بهش گفتم کمی بالاتر از ترمینال رو به روی ساندویچی یانگوم!(باور کنید اسمش همینه ) منتظرتم و بعد جزوه را زیر پیراهنم مخفی کردم.
برای تنوع مسیری متفاوت از دفعات قبل را انتخاب کردم و از سه راه سیمین به درواز شیراز رفتیم ولی چون ساعت خیلی جالبی نبود اکثر مغازه ها بسته بودند و بازهم مجبور شدیم تا انقلاب را پیاده برویم (همه راهها به رم ختم می شود که می گند همینه! شاید هم به خاطر خلاقیت پایین خودم بود  ) بعد از رفت و برگشتی که حدود 6 کیلومتر بود و واقعاً خسته اش کرده بود چون بر خلاف من که کیک خوردم اون فقط یه لیوان آب خورد و حتی وقتی هم خسته شد به علت این که بهش گفتم مهدی بهت می گه خیال پرداز بازهم در کیک خوردن من را همراهی نکرد و فقط نشست .
از درواز شیراز مستقیم به سمت خونه رفتیم و اون در حالی که کنارم نشسته بود تا سه راه سیمین همراهم بود و بعد با راهنمایی های من به ترمینال رسید .
دفعه پنجمی که دیدمش امتحاناتم تمام شده بود و او فقط امتحان نقشه کشی داشت.
از شانس کچل من آن چهارشنبه روز تحریم سبز بود و با جدیت هر چه موبایل داشتم خاموش کردم و از یکی از آنها به عنوان ساعت استفاده می کردم و با خودم می اندیشم حالا که با او هماهنگ کردم به موقع سر قرار بیایید اما نیامد که نیامد و مجبور شدم با کارت تلفن بهش زنگ بزنم و بالاخره بعد از 2 ساعت تاخیر و اجبار تحملی اراجیف تلویزیون ترمینال که اراجیفی تحت عنوان راه پیمایی با شکوه 9 دی پخش می کرد با شالی روشن دیدمش که مثلاً تیپ زده بود.
دوباره کنار هم نشستیم و تا انقلاب را رفتیم و بازهم همان چایی خانه سنتی در زیر سی و سه پل نشستیم.
شروع کرد به گفتن از این که کادوی کریسمتون محفوظه ولی اون یه ساعت خیلی بزرگه و دست در کیفش کرد و سکه ای از طلا بهم داد منتها منم کم نیاوردم و دست در جیبم کردم و کادویی بهش دادم.
در همین حین از اون بالا چند تا دختر خوش تیپ ما رو می دیدند و پایه خندشون شده بودیم و من سرمو زیر انداختم ولی نتونستم جلوی خنده ام را بگیرم  .
اولین چیزی که برای یک نفر کادو کرده بودم را باز کرد و به همین نام و نشانی تا دو هفته بعد اکثر اوقات شبها با هم مجانی صحبت می کردیم( با تشکر از شرکت محترم اسپادان )
البته مجبور شدم اون یکی گوشیمو امانت بدم دستمش و واقعاً اذیت شدم ولی اصلاً ناراحت نیستم .
شبها یک ساعتی را با هم صحبت می کردیم و آخرین شب دو ساعت صحبت کردیم و بعد راهی شهرش شد تا از تعطیلات بین دو ترم لذت ببرد .
هر چند تعطیلاتی بین دو ترم نبود و یک شنبه که می خواستم شهریه ترم جدید را واریز کنم خبردار شدم که کلاسها تشکیل شده ولی او دو هفته را نیامد و همین جدایی چون بادی بود که آتش این دوستی نه چندان عمیق را خاموش کرد.
سه ماه با هم دوست بودیم و امروز که اینو تمومش کردم حدود دو ماهه که خیلی خیلی کم با هم ارتباط داریم (از اینی هم که نوشتم کمتر!    )