رستگاری در حال

دیشب به لطف هیچ انگاشتن کپی رایت در مملکت گل و بل بل! فیلم Midnight in Paris را دیدم.

با خاطر علاقم به سبک کارهای کارگردان نام آشنای فیلم Woody Allen توقعم از فیلم بالا بود و خوشبختانه در عمل هم همینطور بود 

جدا از داستان فیلم که توصیه می کنم این اثر رمانتیک، فانتزی با رگه های کمدی را حتما ببینید موضوع اصلی فیلم حرف دل من و خیلی های دیگه است:

"فیلم مایه های نوستالژیک و اگزیستانیلیسم دارد و بر اساس این ایده پرداخت شده که انسان از زمان حال راضی نیست و گذشته ها را رمانتیک تر -خالص تر و برای زندگی بهتر می داند."

©

من هم تا حدودی مثل جیل هستم و اشتراکاتمان بیشتر از اختلافاتمان است (نرمش و انعطافم بیشتر از جیله...البته در حال حاضر!) و احساس می کنم در گذشته ای که دقیق هم نمی دانم کی هست سعادتم را گم کرده ام.

ظاهرا این حس خاص من نیست و در همه انسانها مشترک است و فقط میزانش کم و زیاد می شود!

چقدر آدمهایی که همیشه از گذشته های طلایی و سیاهی زمان حال یاد و گلایه می کنند ملال آور و بعضی اوقات غیر قابل تحمل می شوند 

مصائب اوایل دهه 60 خورشیدی و یا ایران در آستانه برون رفت از عقب گرد قاجاریه و حتی امپراتوری هخامنشیان زمانی شیرین جلوه می کنند که زیر باد کولر نشسته باشی و با لپ تاپت از حسرت نبودن در آن دوران بنویسی.

به قول ما ایرانیا "آواز دهل از دور خوش است!" و قطعا هم هیچ کس نمی تواند آرامش گم شده خود را در زمانی به جز زمان حال بیابد.

آدمی اگر نتواند آرامش را در درون خودش پیدا کند در هیچ جای دیگری هم به آن نمی رسد.

فکر می کردم که جیل در دهه 20 بماند اما وقتی که دید ساکنن این عصر هم تصور می کنند آرامش گمشدشان در گذشته طلایی است باورش را عوض کرد.

او از پاریس و همه جاذبه های فیزیکی و انسانیش که بهشت نویسندگان و شاعران است در زمان حال لذت برد، البته با یک معشوقه پاریسی 

این پاسخ خوبی به همه آنهایی بود که حال نقد را ول کرده و به گذشته و حتی آینده نسیه چشم دوخته اند.

باشد تا من هم رستگار شوم