سال های دلتنگی

باور نمیکنم

اما انکار تاثیری در تسکین درد رفتنت نداشت

هیچ چیز نتواست جای خالیت را پر کند

حتی گذر سال ها!

رفتنت تلخ ترین تلخی عمرم بود

تلخی که هرگز نه شیرین شد و نه از بین رفت

همیشه مسافر بودی و انتظار برگشت عادتمان بود

افسوس که این سفر آخر بود، سفری بی بازگشت...

و ما با دلی دریای خون از انتظار بی سر انجام همچنان روزهای نبودنت را می شماریم

روزهایی که تبدیل به سال ها شده اما فراموش نمی شود

با گذر عمر نه تنها فراموش نشدی بلکه بیشتر و بیشتر دلتنگت میشویم

و امروز ۱۰ سال از تلخ ترین روز عمرم می گذرد

روزی که برای همیشه پر کشیدی

مادر مهربانم...

۴ صبح سه شنبه ۱۱ شهریور ۸۲