دویدن و نرسیدن

اگر بخواهم نتیجه دویدن های چند سال اخیرم را در یک جمله خلاصه کنم، بهترین توصیف نقل قول مهندس میرحسین موسوی از دکتر شریعتی است:

«من دغدغه دارم که این روزها در سرزمینی زندگی می‌کنم که در آن دویدن سهم کسانی است که نمی‌رسند و رسیدن حق کسانی است که نمی‌دوند»

اعتراف همیشه سخت است و اعتراف به اشتباه سخت تر اما قویا باور دارم که دستاور تلاشم های ۵ سال اخیرم در بیشتر زمینه ها چیزی جز دویدن و نرسیدن نبوده!

دردناک تر از دویدن و نرسیدن تماشای رسیدن آن هایی است که در استعداد و پشتکار کیلومترها عقب تر بوده اند ولی به لطف دست های پنهانی یک شبه ره صد ساله می روند

«غم قفس به کنار، آنچه عقاب را پیر می کند پرواز زاغ بی سرو پاست...»

همیشه از این که مورد تعریف قرار بگیرم خجالت می کشم و از خود تعریفی متنفرم و آنچه می خوانید هم از این جنس نیست.

درد دل کسی است که همیشه سعی کرده کمک حال دیگران باشد اما آن ها نه تنها هیچ وقت کمک حال او نبوده اند بلکه تا جایی که توانستند برای بالا رفتن، پاهای خود را روی شانه های پسر آبی روزگار گذاشته اند

و افسوس که مجبور به انتخاب یکی از دو راه انسان خوب و یا موفق می باشم.

می گویند دو کار از دو کس ساخته نیست: نامردی از مرد و مردانگی از نامرد

و من نه می خواهم و نه می توانم مانند آنها شوم

پس همان بهتر که انسان خوب ناکامیاب بمانم تا شیرینی کامیابی ام از تلخی دیگران باشد...

پ.ن

هر کسی در این دنیا روزی دارد...دیر یا زود بالاخره روز من هم خواهد رسید

فقط امیدوارم قدر فرصتی که به دست میارمو بدونم!

هنوز وبلاگ می نویسم

روزهای پایانی شهریور هم تولد وبلاگستان فارسی و هم تولد فرزند ناخلفم دنیای آبی است

١٢ سال پیش و در آستانه شروع دهه ٨۰ کودکان دهه ۶۰ با وبلاگ نویسی جوانی کردن و از آن زمان نوشتن و خواندن روز به روز بیشتر بوی صفر و یک گرفت

این روزها با یک Poke عاشق می شویم، با یک Like قند در دلمان آب می شود و با یک کامنت 3> به اوج ارضاء عاطفی می رسیم

نهایت نفرتمان هم یک اس ام اس فحش و ناله و در نهایت Unfriend و Block است!

روزگاری که خیلی هم دور نبود می خواستیم تهران را پایتخت وبلاگ نویسی دنیا کنیم و تا حدود زیادی هم به این ادعا نزدیک شدیم اما فعلا تهران پایتخت فیس بوک بازهای دنیا شده...

ما سریعتر  از سرعتی که وبلاگ نویس شدیم فیس بوک باز شدیم و با این که عمیقا فعالیت های اجتماعی را دوست دارم اما اعتقاد دارم همانطور که هیچ چیز جای نوشتن با خودکار بیک روی کاغذهای نازک کاهی را نمی گیرد در این دنیای مجازی هم هیچ چیز جای وبلاگ را نمی گیرد، نه برای نویسنده و نه برای خواننده

حیف است که دست نوشته هایمان اسیر شبکه های اجتماعی با دایره خاصی از مخاطبان (مخاطب خاص!) و از همه بدتر سیستم آرشیو بسیار ضعیف شوند

از همان سالهای اولیه پیدایش وبلاگ فارسی جسته و گریخته می نوشتم

۶ سال پیش اینجا را ساختم و بی آنکه انتظاری داشته باشم امروز فرزندم بزرگ شده و می خواهد به کلاس اول برود

و این را شروعی تازه برای تمرین نوشتن و ابراز احساسات و افکار می دانم

پیشاپیش تولد پسر آبیم را تبریک می گویم و به خودم، خودش و چند خواننده همیشگی اینجا (که خاطرشان برایم خیلی عزیز است ) قول می دهم که از این زمان بیشتر از قبل بنویسم...بسیار بیشتر!

 وبلاگ نوشتن هنر است

وطن یعنی...

وطن یعنی چه، یعنی دشت صحرا؟ ***** وطن یعنی چه، یعنی رود دریـــــــا؟

وطن یعنی چه، یعنی باغ، بیشـــــه؟ ***** وطن یعنی چه، یعنی کشت، ریشــه؟

وطن یعنی چه، یعنی شهر، خانه؟ ***** وطن یعنی چه، یعنی آب، دانــــه؟

وطن یعنی چه، یعنی کار، پیشـــــه؟ ***** وطن یعنی چه، یعنی سنگ، تیشه؟

وطن یعنی همه آب و همه خاک ***** وطن یعنی همه عشق و همه پاک

به گاه شیرخواری گاهواره ***** به روز و درد پیری، عین چاره

وطن یعنی پدر، مادر، نیاکان ***** به خون و خاک بستن عهد و پیمان

وطن یعنی هویت، اصل، ریشه ***** سرآغاز و سرانجام همیشه

وطن یعنی محبت، مهربانی ***** نثار هر که دانی و ندانی

وطن یعنی نگاه هموطن دوست ***** هر آنجایی که دانی هموطن اوست

وطن یعنی قرار بیقراری ***** پرستاری، کمک، بیمارداری

وطن یعنی هوای کوچه ی یار ***** در آن کو دل شکستن های بسیار

نگاهی زیرچشمی، عاشقانه ***** به کوچه آمدن با هر بهانه

سال های دلتنگی

باور نمیکنم

اما انکار تاثیری در تسکین درد رفتنت نداشت

هیچ چیز نتواست جای خالیت را پر کند

حتی گذر سال ها!

رفتنت تلخ ترین تلخی عمرم بود

تلخی که هرگز نه شیرین شد و نه از بین رفت

همیشه مسافر بودی و انتظار برگشت عادتمان بود

افسوس که این سفر آخر بود، سفری بی بازگشت...

و ما با دلی دریای خون از انتظار بی سر انجام همچنان روزهای نبودنت را می شماریم

روزهایی که تبدیل به سال ها شده اما فراموش نمی شود

با گذر عمر نه تنها فراموش نشدی بلکه بیشتر و بیشتر دلتنگت میشویم

و امروز ۱۰ سال از تلخ ترین روز عمرم می گذرد

روزی که برای همیشه پر کشیدی

مادر مهربانم...

۴ صبح سه شنبه ۱۱ شهریور ۸۲

فراتر از فراموشی

یکی از شب های گرم تابستان روی نیمکت چوبی پارک کنار دو دوست نشسته ام

حماقت های آنان خطی ممتد است و همیشه مقدار خاصی از اشتباهات ساده آلود انجام می دهند

اما بر عکس دو دوست خط خطی ام من نقطه ای دیوانگی می کنم

و بزرگترین نقطه دیوانگی های دوس داشتنی ام تو بودی!

- دوست نصیحتم میکنه: بی خیال! چند سال گذشته همه چند تا کیس عوض کردن، تو هنوز به فکرشی؟!

- آره!

یک کلمه میگویم و هفتادمن مثنوی خاطراتــَـت در خاطرم تحریر می شود

       برون نمیرود ز خاطرم خیال وصالت

                       اگرچه نیست وصالی ولی خوشم به خیالت

مثل روز برایم روشن است که دوباره دیدنت محال است. چرا که بیشتر از جذب همدیگر را دفع می کنیم و آن کوتاه دورانی که باهم بودیم تصادفی بود

اشتباهی شیرین ولی ناپایدار

من و تو هنوز هستیم اما مایی که داشتیم مدتهاست تمام شده

نمیدانم میدانی یا نمیدانی ولی خوب میدانم از معدود افرادی هستی که هرگز فراموشت نمیکنم

حتی اگر بخواهم هم نمیتوانم احساسات بی تعارف جوانی ام را که خالصانه پیشکشت کردم فراموش کنم

درد رفتنت را به لطف زخم های قلبم هنوز حس میکنم

تا این قلب می تپد درد می کند و تا این درد هست تو و خاطرات کوتاه، شیرین و تلخت را هرگز فراموش نمیکنم

فراموش کردنت خیانت به خاطرات است

مهمتر از حضور، تاثیرت است که مدتهاست روح و روانم را درگیر کرده و هر وقت به آن می اندیشم قلبم آن قدر شدید می تپد که انگار می خواهد سینه را شکافته و به بیرون بیایید

بازهم شـُـکر سینه محکمی دارم که نگهدارنده بی قراری های این قلب نا آرام است!

تو رفتی اما خاطراتت هنوز اینجاست

اگر روزی از روزهای سال های هرگز نیامده، گذرت به ویرانه های عشق آباد خراب من افتاد بیا و آخرین نشانه هایت را با خود ببر

اما تا روزی که نیامدی تمامشان را در چمدان خاطرم محفوظ نگه داشته ام

حتی اگر برگشتنت برای همیشه طول بکشد...

پ.ن
وجود شکلک های فانتزی برای پستی به این تلخی جالب نبود
اما برای جلوگیری از یکنواختی متن موقع خواندن لازم بود!