تولد یک شهریوری

دیروز 25 شهریور بود و اینجانب رسماً 18 ساله شدم

دیروز هم یک روز عادی مثل بیشتر روزهای زندگی ام بود و فقط پدرم لطف کرد و بردنمون خونه خواهرم و با هم دیگه خیلی خوش گذروندیم و کلیا چیز خوردم!

کلاً ایرانیها موقع خوشی فقط بلندند بخورند

راستی چقدر زود این وبلاگ یک ساله شد

شهریوری دیگر

سلام

نمی شه تمامی ماههای سال شهریور باشه؟ 

چون که تمام 11 ماه دیگه سال کاشته های شهریورم را درو می کنم.

همه چیز به صورت خیلی تصادفی توی این ماه اتفاق می افته و یهو برگ جدیدی در زندگی ام ایجاد می شه

مثل تولد خودم...

مثل عشقم به آن دختر،تولد خواهر کوچکم و حتی ناگوار ترین اتفاق زندگی ام که همانا فوت مادرم هست تماماً در این ماه عزیز و عجیب بوده.

امسال هم شهریوری دیگر آمد و من در دانشگاه غیرانتفاعی در رشته

جوب به رود می رسه!

همیشه هر وقت یه کاری می کردم که بر خلاف هنجارهای دست و پا گیر جامعه بوده با خودم می گفتم این راه منم مثل آب می مونه،آخرش به رود می رسه مطمئن باش!

بر خلاف جریان رود راه رفتن سخته و پاهای محکم می خواد که خوب برای آدم جوونی مثل من سخته! ولی ممکن

رفتم به بابام گفتم بابا از کنکور خسته شدم.حرف دلم بود دیگه!

خسته ی درس خوندن نیستم.خسته اینم که حسم می گه آخر و عاقبت نداره و در زمینه کار و کاسبی در بهترین شرایط زندگی ام هستم!

گفتم حالا بابا نصیحت و پند و اندرزم می کنه که نه و نو و برو درس بخون

ولی بر خلاف تصورات اگر من پسری متفاوت هستم(لااقل تفاوت خواه هستم!) پدرم اگر بیشتر از من نباشد کمتر نیست و خیلی با آرامش قبول کرد و انگار او هم تحقیق کرده بوده و به نتیجه من رسیده بود

کلاً عامه مردم راهو اشتباه می رند چون اگر درست می رفتند اوضاع و احوالشون این نبود.

امسال درسمو می خونم و کنکور امتحان می دم اما هر چی قبول بشم دانشگاه نمی روم!

ببینید کی گفتمآ

اینم عکس احمد شاه مسعود است.یادمه وقتی که اسلامگراها کشتنش با این که بچه تر بودم ولی ناراحت شدم.پسر شاه باشی ولی به خاطر هدفت مبارزه کنی تا پای جان واقعاً جای تقدیر داره!

بهانه ای شد تا اولین پست با عکسم بزنم

فعلاً همینا!

ریتم تند زندگی

دیروز جمعه یه روز استثنایی برام بود.از شب قبلش درگیر و دار عروسی بودم برای اولین بار بودن در یک عروسی را با نبودش یکسان ندونستم.
ولی از اول صبح خبرهای داغ دریافت کردم.دخترک نگون بخت هم به سرنوشت من با خانم سبز دچار شده بود و برایم درد دل نامه نوشته بود و بعدش هم فکر ایجاد یک سایت افتادم.
کلاً از ریتم تند و ناگهانی در زندگی لذت می برم.امیدوارم نتایج خوبی داشته باشه!

خصوصیات من

آدمی که خودشو درست نشناخته باشه به هیچ شناختی دست پیدا نمی کنه و این یعنی تبدیل زندگی بیهوده تر از آن چه که هست.بماند که ماهیت زندگی پوچی است و ما هر چه می کنیم ظاهرش را رنگی می کنیم وگرنه باطن بی رنگ است!
بیرونم همیشه ثابت رای است ولی باطنم پر است از تضاد و پاردوکس که بوی جنگ می دهند.
به همین خاطر بر خلاف ظاهر آرامم درونم همیشه متلاطم است.
یه مواقعه ای هست که ریسکهای معمولی مثل از روی جوب پریدن نمی کنم و عقلانی برخورد می کنم ولی مواقعی که احساس می کنم این ریسک نتیجه مهمی در زندگی ام دارد دیگر آرامش قبل را ندارم.
بدبختانه زود از یه چیزی خسته می شوم و احساس ناراحتی بهم دست می دهد.ای کاش همیشه کسی بود که می شد باهاش به درستی مشورت کرد و یا لااقل همانند چاه حرفهای آدم را تکرار کند تا قوت قلب بگیرم.
برای من کمی جرقه ای بس است تا آتش بگیرم.بیا و با جرقه ات آتشم بزنم!
این یادداشت را هم نوشتم که بنگری عزیز که از خودم بیشتر پیگر این خاطرات نامه ی من است نگه تنبلم!