دنیای آبی :)
دست نوشته های پسر آبی ✍️
دنیای آبی :)
دست نوشته های پسر آبی ✍️قلم، خاطره ماندگار
میل به جاوداگی در وجود هر انسانی هست
حسی که نمیخواد قبول کنه بعد از مرگ از بین میره
ولی خودمون بهتر از هر کسی میدونیم که واقعا از بین میریم
پس سعی میکنیم اثری ماندگار ایجاد کنیم
چیزی که بش میگیم خاطره
با کلید و میخ روی درختا یادگاری ننویسید! 
قلب آدمها هم دفترچه خاطرات نیست...خط خطیش نکنید!
بیخودی هم بچه درست نکنید
فحش و نفرین خودش و بقیه اصلا خاطره ماندگاری نیست!
عکس بگیرید
نقاشی کنید 
کارای عام المنفعه انجام بدید
و یا اگه حوصله و امکانات هیچ کدومشو ندارید بنویسید
نوشتن تاثیری عمیقی در تخلیه احساسات درونی داره
حس خوب سبک شدن
و بعد تجدید خاطرات هم آرومتون میکنه
خیلی هم بهتر از فیلم و عکس اتفاقای گذشته را توصیف میکنه
پس بنویسید تا ماندگار شوید 
شیرینی روزهای سرد
تابستونا عزا میگیرم که حالا هوا خوبه و با یه T شرت میشه تو خونه و خیابون بچرخی اما پاییز و زمستون همچین آزادی علمی نداری
و خلاصه غصه میخورم 
ولی ٣ سالی هست که یه حساسیت ریزه میزه گرفتم که زمستونا به گرما حساسم...مخصوصا گرمای بخاری (احتمالا با قطع شدن یارانه گاز رابطه مستقیم داره!
)
در شرایط جدید بیشتر اوقات با وجود سرما، بخاری اتاقم خاموشه و یا از سرما لذت می برم و یا با پوشیدن کاپشن در منزل! خودمو گرم میکنم 
اما نتیجش شیرین شده و با حس کردن سرمای تا عمق استخوانهایم از این تغییر ١٨٠ درجه ای هوا لذت می برم
برای لذت بردن باید پرده ها را کنار زد و عریان حس کرد 
(دایی لرزان در حال لذت بردن از زمستان!
)مردمان عرض های جغرافیایی شمالی ( بیشترم اسکاندیناوی ها!) مثل آب و هوای همیشه سردشان بی روحیه هستند
چون سال ها می گذرد بی آنکه مزه شیرین تغییرات محیطی را تجربه کردن باشن 
و این نعمتیه که خیلی از ما مردم ایران موقع مهاجرت و اسیر شدن چند ساله در یکی از بهشت های یخی افسوس از دست دادنش را می خوریم 
کلا نافمون را با آه و ناله بریدن و بهانه های شادی را نمی خواهیم بینیم!
پس بیاییم یک بار هم شده ایرانی بازی در نیاریم و از ٤ فصلی که داریم لذت ببریم 
خیلی هم نباید مطمئن باشیم این تنوع همیشگیه!
پ.ن
البته هنوز با زود تاریک شدن هوا نتونستم کنار بیام 
احتمالا برای رفع این کدورت هم باید یکی پیدا بشه که ارزش سپری کردن شب های بلند زمستونی را داشته باشه 
خزان سردرگمی
نه طاقت سکوت دارم
و نه اشتیاق سخن گفتن
نه دستم به قلم می رود
و نه میتوانم چیزی ننویسم
قایق کوچکم در میان دریاهای ناکجا ناآباد گم شده...روزها می گذرد که هیچ حرکتی نمی کنم و ناگهان طوفانی می وزد و به سختی تلاش می کنم تا غرق نشوم
با این حال سعی می کنم خوشحال باشم که از رکود در آمده و حداقل فایده این طوفان حرکتی رو به جلوست
اتفاقات متضاد احساسات مختلف را ایجاد می کند و دیگر نه به اطراف بلکه به خودت هم اطمینان نداری!
سنگ هم باشی چند بار سرد و گرم ناگهانی خوردت می کند، آدمی شیشه دل که دیگر تکلیفش مشخص است...
همیشه از تکرار گریزانم و سعی میکنم با حرکتی جدید از یک نواختی قبل از خو کردن به آن فاصله بگیرم
اما بدتر از تکرار ٣٠ ساله کار مورد علاقه ات رفتن راه های مختلفی است که اصلا دوستشان نداری!
اگر بتوانی علاقه را در خود ایجاد کنی برده ای وگرنه هر چه می گذرد بی تفاوتی تبدیل به تنفر می شود
و از اینجا به بعد سلول های سرطانی بی انگیزگی در وجودت شکل می گیرند
سرطان ندارم اما نبود اشتیاق باعث شده تا نسبت به هدفم دچار تردید شوم
و مجبورم چراغی روشن کنم تا اطرافم را بهتر ببینم
کجایی ای چراغ هدایت؟
...
حدیث پر کشیدن
بعد از ظهر یکی از روزهای اولین ماه پاییز خسته و بی حال ظاهرا مشغول گوش دادن به حرف های استادم اما در عمل جذابیت در حرف هایش نمی بینم
با بی حوصلگی انتظار چیزی را میکشم که دقیق نمی دانم چیست
موبایل ساکتم به آرامی می لرزد
درگذشت دوست و همکلاسی سابقمان را به اطلاع میرساند
مثل همیشه اولین واکنشم نسبت به یک خبر بد انکار است
یک بار دیگر اس ام اس را می خوانم
درگذشت دوست و همکلاسی...
متاسفانه فرستنده پیام آنقدر قابل اعتماد است که نمیشود حرفش را به حساب شوخی یا اشتباه گذاشت 
چند بار دیگر پیام را میخوانم و به یاد ۵ سال پیش می افتم که اولین بار با جمع جدیدی آشنا شدم که با خیلی از آنها در ادامه دوستان خوبم شدیم 
یکی از آنها حدیث بود
آنقدر به هم نزدیک نبودیم که دوست صمیمی باشیم اما خاطرات زیادی از هم داشتیم... از واحدهایی که پاس کردیم و پروژه های کاری که باهم انجام دادیم 
بعد از امتحان آمار عابر بانکت را گم کرده بودی و گفتم چیز مهمی نیست...اما وقتی گفتی رمزش هم کنارش بود بیشتر از خودت نگران شدم!
از SPSS ای که SPS تلفظ میکردی و حرصم می دادی
(لابد فکر میکردی به خاطر لهجم یه اس زیادی میگم!
)
کل کل های همیشگیت با عاطفه که حالا عذاب وجدانش براش مونده 
پرسشنامه هایی که با دوست صمیمی ات ژاله پر میکردی و آخر شب برایم آوردی و چقدر آن شب نگرانتان شدم تا به خوابگاه برسید 
روزهایی که چهار نفری دیتا وارد می کردیم و در غیاب دکتر با دوست جانت سوال پیچم می کردین و در آخر می گفتی چقدر زرنگی که هم کار میکنی هم جواب سوالای ما را می دی 
اما در درس از من زرنگتر بودی
و افسوس که امروز آن همه امید شاگرد درس خون کلاسمان به زیر خروارها خاک رفته و گل آرزوهایت پر پر شده
فقط میتونم بگم یادت بخیر و شیرینی خاطراتی تا ابد در یاد دوستان و همکلاسی هایت خواهد ماند
یاد و خاطره غنچه های نــَشکفته ورودی ۸۷ حدیث و پژمان عزیز بخیر و امیدوارم دیگر گلی جوانه نزده پژمرده نشود
امیدی که امیدوارم به واقعیت بپیوندد...
دانشجوی تلخ کام
سال های دانشجوییم طلایی نبود اما ته مزه ای شیرین داشت و نمره قبولی می گیرد
امروز در حالی همچنان دانشجوم که یک مقطع از آن روزگار بزرگتر شده ام بی آن که درست و حسابی جوانی کرده باشم!
دوره دبیرستان روزگار شیرین شوخی های پسرانه و دوستی هایی بود که تا به امروز هم پا برجاست
با امیدهای بسیار دانشجو شذم تا علاوه بر کسب علم، تجارب جدیدی از دوستی و روابط انسانی هم کسب کنم
اما به هزار یک علت از جمله جو دانشگاه و دولت کودتا و جامعه بسته و حتی دید سنتی غالب بر افکار خودمان نتواستیم از فرصت ها استفاده درست کرده و انرژی جوانی خود را تخلیه کنیم
دوس ندارم آیه یأس بخوانم اما مختصر بگویم در طول ۴ سال دوره لیسانس سالیانه کمتر از ١ اردو رفتیم و این در حالیست که از نظر علمی، فرهنگی، تفریحی حق ما بیش از این بود
مزه همان ۳-۲ اردو کوتاه یک روزه ای که رفتیم هنوز زیر دندانمان هست 
(فقط خدا میدونه چند بار مثل این خواهر محترم با چشم بسته به درس گوش دادم! 
)
عاشق شدنمان هم همانند اردو رفتنمان ظاهری زیبا با باطنی پوچ داشت و با دلی شکسته و چشمانی نمناک به وصال نرسیدیم
ما را به شکل آدم آهنی هایی در آوردند که فقط برای درس خواندن آفریده شده ایم تا طوطی وار حرف های تکراری گذشتگان را تکرار کنیم 
از ترس شکست از جسارت تجربه فرصت های جدید دورمان میکنند و نگذاشتن پریدن را تجربه کنیم
اما متاسفانه روح آزاد آدمی تنگی قفس را بر نمی تابد و با کوبیدن های مکرر خود به قفس نه تنها آزاد نشده بلکه جسمش زخمی و روحش آزرده می شود 
با تمام علاقه ام به دانایی اما عمیقا اعتقاد دارم نظام آموزشی ایران بیمار تر از آن است که جوابگوی کنجکاوی های جوان های سرکشی چون من باشد و بسیار کم فرصت ابراز وجود به فرد می دهد و به همین خاطر است که بیشترمان به رشته تحصیلی مان علاقه نداریم. اصلا نمی دانیم علاقه چیست و به چه چیزی علاقه داریم و همه این مشکلات به خاطر عدم ابراز استعداد ها و علاقه مندی هایمان است 
اما راه عوض کردن هر چیزی در خود آن است و یکی از امید هایم این است که با تحمل سختی راه می توانم تغییرات مورد نظرم را اعمال کنم تا آیندگان راحت تر علم آموزی کنند 
یاد سه شنبه ٢ مهر ٨٧ و سه شنبه ٢ مهر ٩٢ بخیر... 